بررسی رابطه بین عزت نفس و خودکارآمدی با راهبردهای خودناتوان سازی و آثار آنها بر عملکرد ورزشی بازیکنان دختر تیم فوتسال ملی حفاری اهواز (nidc)

زمینه و هدف: خودناتوان سازی عبارت از انجام یا عدم انجام کاری به منظور عذرتراشی برای شکست احتمالی است. به طور کلی خودناتوان سازی ممکن است موجب عملکرد معیوب گردد، و در ورزشکاران یکی از عوامل موثر بر افت عملکرد ورزشی به شمار می آید. خودناتوان سازی تاکنون در ورزشکاران ایران مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این تحقیق بررسی رابطه بین عزت نفس و خودکارآمدی با راهبردهای خودناتوان سازی و ارتباط این راهبردها با عملکرد ورزشی بازیکنان دختر تیم فوتسال ملی حفاری اهواز می باشد. مواد و روش ها: روش تحقیق نیمه تجربی بوده که به شیوه سرشماری در یک نمونه 30 نفری از بازیکنان دختر فوتسالیست اجرا گردید. ابراز تحقیق شامل مقیاس خودناتوان سازی جونز و رودوالت، سیاهه عزت نفس روزنبرگ، پرسش نامه خودکارآمدی شرر و آدامز، و همچنین آزمون ارزیابی مهارت فوتسال بود. داده های جمع آوری با روش های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره مورد بررسی قرار گرفتند. سطح معنی-داری(a=./.5) تعیین شد. یافته ها: نتایج نشان داد که عزت نفس و خودکار آمدی با خودناتوان سازی رفتاری و ادعایی و همچنین راهبردهای خودناتوان سازی با عملکرد ورزشی بازیکنان دختر تیم فوتسال ملی حفاری اهواز همستگی منفی دارند. نتایج رگرسیون چند متغییره نشان داد که قوی ترین متغیرهای پیش بینی کننده های خودناتوانی سازی به ترتیب عزت نفس و خودکارآمدی می باشند و از بین راهبردهای خودناتوان سازی، نوع رفتاری به طور معنی داری واریانس عملکرد ورزشی را تبیین می کند و نوع ادعایی نقشی در تبیین این واریانس ندارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق توصیه می شود که مربیان، ورزشکاران و سایر دست اندرکاران ورزشی زمینه و عوامل ایجاد کننده خودناتون سازی، مخصوصا نوع رفتاری را شناسایی کنند و اقدام عملی جهت ممانعت و پیشگری از این عوامل انجام گیرد.